تامسون:«می‌خواهیم بفهمیم منظورش از آخرین کلمه‌ش چی بود هنگامی که داشت میمرد...»
برنستن:«رُزباد؟ (ROSEBUD)... شاید منظورش یه دختر باشه؟ اوایل تو زندگیش از اونا زیاد بود...»
تامسون:«باورش سخته که "آقای کین" یه دختر رو به طور تصادفی دیده باشه و 50 سال بعد در بستر مرگ اسمشو صدا بزنه...!»
برنستن:«شما خیلی جوون هستین آقای تامسون. آدم خیلی چیزا رو یادش میاد که اصلاً شما فکر نمی‌کنید که یادش مونده باشه... خوب گوش کنید... یه روز در سال 1896 داشتم با کشتی به اون طرف نیوجرسی می‌رفتم وسط راه یه کشتی از پهلوی ما رد شد که روی عرشه‌اش دختری ایستاده بود... لباس سپید تنش بود، چتر آفتابی هم دستش بود... اونو فقط برای یک لحظه دیدم در حالی که او منو اصلاً ندید ...اما از اون وقت تا حالا همیشه به یاد اون دختر زیبا هستم...»
[Citizen Kane] [1941] [همشهری کین]