پاسخ:
خیلی وقته نیستی محمد حسین. امیدوارم امتحاناتو با موفقیت بگذرونی ;) خوشحالم هنوز با مایی :)
...
کوبریک یه خط‌کشِ انسانی از نیچه بود. اصالتِ وجودی. پوچیِ زندگی. آشوبناکی، فراسوی خیر و شر. فلسفه‌ی کوبریک"هیچ" بود. تهی از خودمون، تهی از هستی‌مون. استنلی تصویرگرِ یک جهانِ نامنتظم، در کادرِ منتظمِ سینما بود! از کجا معلوم شاید کوبریک به سینما هم بدبین بود! همینطور به هنر!
اما چیزی که پیداست کوبریک از بزرگترین هنرمندان تاریخ سینماست. فیلمهای کوبریک نه فقط از بعدِ فلسفی بلکه از بعد سینماتیک هم ناهمتاست. پرسپکتیو تک‌نقطه‌ای در اغلبِ صحنه‌های فیلم تماشاگر رو میخکوب صفحه نمایش میکنه. حتی اگر موضوع داستان تماشاگر رو درگیر نکنه، جادوی کوبریک نمیذاره ازش دل بکنی.
به نظر من برترین فیلمای استنلی کوبریک، پرتقال کوکی، ۲۰۰۱ یک ادیسه فضایی و راه‌های افتخار بودن. البته ارزشِ فیلمهای دیگرش کم از اینها نیست مثل درخشش، چشمان باز بسته و غلاف تمام فلزی.
