[115] ارباب حلقه‌ها: دو برج

سـم:«چطور دنیا میتونه به راهِ درستش برگرده در حالی که اینقدر اتفاقات بد میفته؟... اما در نهایت این "سایه" گذراست. حتی تاریکی هم باید بگذره و جای خودش رو به روشنایی بده. اینبار وقتی خورشید دوباره می‌تابه، درخشان‌تر خواهد تابید... اینا همون داستان‌هایی هستن که تو ذهن‌هامون باقی موندن و معنا پیدا کردن، حتی اگر موقع شنیدنشون کوچیک بودیم و دلیلش رو نمی‌فهمیدیم... ولی آقای فرودو، حالا می‌فهمم که آدم‌های توی اون قصه‌ها، می‌تونستن تسلیم بشن، ولی هیچوقت این کار رو نکردن... به راهشون ادامه دادن، چون به هدفشون ایمان داشتن»

فردو:«ما به چی ایمان داریم، سم؟»

سـم:«که هنوز کمی خوبی در این دنیا هست... و ارزشِ جنگیدن رو داره.»

[The Lord of the Rings: The Two Towers] [2002] [ارباب حلقه‌ها: دو برج]

[114] نجات سرباز رایان

شاتر:«بعد از جنگ که برگشتم خونه، وقتی به مردم بگم که برای زنده بودن چه کارهایی کردم، اونا پیش خودشون فکر می‌کنن‌ که خُب این چیزیه که ازت انتظار می‌رفت!... اما حقیقت اینه که اینجا، یه رازِ بزرگی وجود داره... حدس میزنم که کمی تغییر کردم. بعضی وقت‌ها به خودم می‌گم که اگه زیاد تغییر بکنم، وقتی برگشتم خونه همسرم اصلاً می‌تونه منو بشناسه؟ و اصلاً چطور میتونم روزهایی مثل امروز رو براش تعریف کنم؟... و اما رایان. درباره‌اش هیچی نمی‌دونم. اهمیتی هم نمی‌دم. اون آدم برای من هیچی نیست، بجز یه اسم... اما اگه رفتن به "ریمل"، پیدا کردنِ "رایان" و فرستادنش به خونه، این اجازه رو بهم بده که بتونم پیشِ همسرم برگردم، در اینصورت این مأموریت برام اهمیت پیدا میکنه... تو می‌خوای بری؟ می‌خوای برگردی و با "جنگ" بجنگی؟ بسیار خُب. باشه، برو، جلوتو نمی‌گیرم. حتی گزارشت هم نمی‌کنم. فقط می‌دونم هر کسی رو که می‌کشم، بیشتر خودمو دورتر از خونه احساس می‌کنم.»

[Saving Private Ryan] [1998] [نجات سرباز رایان]

[113] اکنونِ شگفت‌انگیز

شاتر:«خوبه که آدم در لحظه زندگی کنه... بهترین نکتۀ "لحظه" اینه که همیشه فردا هم یه همچین "لحظه"ای وجود داره.»

[The Spectacular Now] [2013] [اکنون شگفت‌انگیز]

[112] دورافتاده

چاک:«هر دومون حساب کردیم. "کلی" به این نتیجه رسید که باید فراموشم کنه، منم فهمیدم که دیگه از دستش دادم... قرار نبود از اون جزیره بیام بیرون. قرار بود اونجا بمیرم. کاملاً تنها. منظورم اینه که یا مریض می‌شدم، یا مجروح میشدم، هر به هر روشِ دیگه‌ای... تنها انتخابی که داشتم و تنها چیزی که میتونستم کنترلش کنم این بود که کِی، چطور و کجا این اتفاق می‌افته. پس یه طناب درست کردم و رفتم بالای کوه که خودمو دار بزنم. اما باید امتحانش می‌کردم... وزن اون کنده، شاخه‌ی درخت رو شکست... پس من حتی اونطور که خودم می‌خواستم هم نمی‌تونستم خودم رو بکشم. من بر "هیچ‌چیز" قدرتی نداشتم. و اون موقع بود که این احساس مثلِ یه پتوی گرم به سراغم اومد: دونستم یه جوری باید زنده بمونم. یه جوری باید به نفس کشیدن ادامه بدم، حتی اگر امیدی وجود نداشته باشه. و در حالی که تمام منطقم بهم می‌گفت که دیگه هیچوقت اینجا رو نمی‌بینم... پس اینکارو کردم. من زنده موندم. به نفس کشیدن ادامه دادم. و بعد یک روز، اون منطقم کاملاً اشتباه از آب در اومد. چون جریان آب برام یه بادبان آورد... و حالا، من برگشتم به ممفیس. دارم با تو حرف می زنم و توی لیوانم یخ دارم... در حالی که دوباره اونو برای همیشه از دست دادم... از اینکه کلی رو ندارم خیلی ناراحتم. اما خیلی سپاسگذارم که توی جزیره با من بود! و می‌دونم که حالا باید چیکار کنم. باید به نفس کشیدن ادامه بدم؛ چون فردا باز هم خورشید طلوع می کنه. و کی می دونه که جریان آب با خودش چی می‌یاره؟»

[Cast Away] [2000] [دورافتاده]

[111] دختر گم‌شده

نیک:«هروقت یاد همسرم می‌افتم، همیشه به سرش فکر میکنم. تصور میکنم که جمجمه‌ی دوست‌داشتنیش رو میشکافم، مغزشو درمیارم، و سعی میکنم به جوابِ سؤال‌هام برسم. اصلی‌ترین سؤال‌های هر ازدواجی: "داری به چی فکر میکنی؟" "حالت چطوره؟" "با همدیگه چیکار کردیم؟" "چه خواهیم کرد؟"»

[Gone Girl] [2014] [دختر گم‌شده]

[110] دو زن

کسیرا:«تو دوست دختر داری؟»

مایکله:«نه»

کسیرا:«هیچ وقت هم نداشتی؟»

مایکله:«نه»

کسیرا:«برا چی؟»

مایکله:«این روزا اگه یه مرد نتونه از خودگذشتگی داشته باشه، هیچ ارزشی برای خودش، خانوادش یا وطنش نداره.»

کسیرا:«درسته، تو می‌تونی بدون خیلی چیزها زندگی کنی؛ اما بدون عشق نمی‌تونی.»

[Two Women] [La ciociara] [1960] [دو زن]