مک‌ریدی:«یه نفر تو این کمپ اون چیزی که نشون میده نیست.»
چیلدز:«خب حالا چطور میشه فهمید کی انسانه؟ اگه من یه شبیه‌سازی شده بودم، از نوعِ کاملش، چطوری می‌تونستی متوجه این موضوع بشی؟»
MacReady: Somebody in this camp ain't what he appears to be. Right now that may be one or two of us. By spring, it could be all of us
Childs: So, how do we know who's human? If I was an imitation, a perfect imitation, how would you know if it was really me
[The Thing] [1982] [موجود]
زنیبا:«چیزهایی که اتفاق می‌افتن، هرگز فراموش نمیشن. حتی اگه نتونی به یاد بیاریشون.»
Zeniba: Once you do something, you never forget. Even if you can't remember
[Spirited Away] [2001] [شهر اشباح]
جمال:«اگه به خاطر "راما" و "الله" نبود، من هنوز مادر داشتم.»
Jamal: If it wasn't for Rama and Allah, I'd still have a mother
[Slumdog Millionaire] [2008] [میلیونر زاغه‌نشین]
دخترک داخل رادیاتور:«در بهشت، همه‌چیز خوب است. در بهشت همه‌چیز عالی‌ست. تو چیزهای خوبت را می‌گیری، و من چیزهای خوبم را.»
Lady in the Radiator: In Heaven, everything is fine. In Heaven, everything is fine. You've got your good things. And I've got mine
[Eraserhead] [1977] [کله‌پاک‌کن]
مکس:«امید داشتن اشتباهه. اگه نتونی چیزهای شکسته شده رو درست کنی، علقت رو از دست خواهی داد.»
Max: hope is a mistake. If you can't fix what's broken, you'll, uh... you'll go insane
[Mad Max: Fury Road] [2015] [مکس دیوانه: جاده خشم]
اوفلیا:«خیلی, خیلی سال پیش, در سرزمینی دور و غم‌انگیز, کوه بزرگی بود که از سنگهای زِبر و سیاه ساخته شده بود. موقع غروب, بالای اون کوه, هر شب یه گل رز جادویی میشکفت که هر کس اون رو میچید فناناپذیر میشد. ولی هیچ‌کس جرات نمیکرد نزدیک اون بره. چون تیغهای اون سمی بودن. مردم با هم درباره ترسشون از مرگ و درد صحبت میکردن. ولی هرگز از طلسم زندگی ابدی صحبت نمیکردن. و هر روز گل پژمرده میشد و نمیتونست هدیهاش رو به کسی ببخشه... گم و فراموش شده در بالای کوهی سرد و تاریک... برای همیشه تنها, تا انتهای زمان.»
Ofelia: Many, many years ago in a sad, faraway land, there was an enormous mountain made of rough, black stone. At sunset, on top of that mountain, a magic rose blossomed every night that made whoever plucked it immortal. But no one dared go near it because its thorns were full of poison. Men talked amongst themselves about their fear of death, and pain, but never about the promise of eternal life. And every day, the rose wilted, unable to bequeath its gift to anyone... forgotten and lost at the top of that cold, dark mountain, forever alone, until the end of time
[Pan's Labyrinth] [El laberinto del fauno] [2006] [هزارتوی پن]
