دیالوگ

دیالوگ
طبقه بندی موضوعی

۲۴ مطلب با موضوع «بر اساس ژانر :: کمدی» ثبت شده است

اَدِل:«وقتی کوچیک بودم تنها چیزی که می‌خواستم این بود که بزرگ بشم. خیلی هم زود. ولی حالا اصلا دلیلش رو نمی‌فهمم. نه دیگه حالا که بزرگتر شدم. من آینده‌ام رو مثل نشستن تو یه اتاقِ انتظار می‌بینم. توی یه ایستگاه بزرگ قطار، پر از نیمکت و تابلو. در حالی که مردم زیادی بدون دیدن من از کنارم رد میشن. و همه‌شون عجله دارن، که سوار کابین‌های قطار بشن. اونا جایی برای رفتن دارن، یا کسی رو برای دیدن... و من اونجا منتظر نشستم.»

بازپرس:«منتظر چی ادل؟»

اَدِل:(با مکث) «منتظر یه اتفاق که برام بیافته.»


Adele: when I was little, all I wanted to do was grow up. As fast as I could. But I can't see the point of it all Not anymore. Getting older. I see my future like a waiting room in a big train station, with benches and drafts. Outside, hordes of people run by without seeing me. They're all in a rush, taking trains and cabs... They have somewhere to go, someone to meet... And I sit there, waiting

Interrogator: Waiting for what, Adele

Adele: For something to happen to me


[The Girl on the Bridge] [La fille sur le pont] [1999] [دختری روی پل]

فیلیپ:«معلولیت اصلی‌ام این نیست که روی یه ویلچر نشستم؛ اینه که باید بدون اون باشم.»


Philippe: My true disability is not having to be in a wheel chair. It's having to be without her


[The Intouchables] [2011] [دست‌نیافتنی‌ها]

(در زمانِ گذشته)

مارتی:«یه لحظه صبر کن دکتر. تو داری سعی میکنی بهم بگی که مادرم خاطرخواه من شده؟»

دکـتـر:«دقیقاً!»

مارتی:«این خیلی سنگینه!»

دکـتـر:«سنگین؟! چرا همه چیز در آینده سنگینه؟! آیا در نیروی جاذبه‌ی زمین مشکلی هست؟!»

[Back to the Future] [1985] [بازگشت به آینده]

شاتر:«خوبه که آدم در لحظه زندگی کنه... بهترین نکتۀ "لحظه" اینه که همیشه فردا هم یه همچین "لحظه"ای وجود داره.»

[The Spectacular Now] [2013] [اکنون شگفت‌انگیز]

مادر کونچیتا:«دخترها بیشتر با گوش کردن به زن‌ها پاکدامنی شون رو از دست میدن، تا با گوش کردن به مردها!»

[That Obscure Object of Desire] [1977] [آن میلِ مبهمِ هوس]

ریگان:«من دارم سعی میکنم کار مهمی انجام بدم.»

سـم: «این کار مهمی نیست.»

ریگان:«این برای من مهمه! باشه؟ شاید برای تو و اون دوستای خیره‌سرت مهم نباشه. ولی برای من این کار... آه خدای من... این شغل منه. این فرصتیه تا بالاخره یه کاری کنم، که ارزش داشته باشه.»

سـم: «برای کی ارزش داشته باشه؟ تو قبل از اینکه سومین فیلمِ کمیک‌بوکت ساخته بشه یه شغل داشتی؛ قبل از اینکه مردم فراموش کنن که کی داشت تو «لباسِ پرنده» نقش آفرینی می‌کرد. و حالا داری تو فیلمی بازی میکنی که برگرفته از کتابیه که 60 سال پیش نوشته شده. برای هزار تا آدمِ پیرِ سفیدپوستِ ثروتمند که تنها نگرانیشون اینه که بعد از تموم شدن فیلم کجا برن و کیک و قهوه بخورن... باهاش روبرو شو بابا، تو این کار رو برای خودِ هنر انجام نمیدی. تو داری اینکارو میکنی چون میخوای دوباره مطرح بشی. خب، همه‌ی آدما تو این دنیا هر روزِ خدا دارن میجنگن تا مطرح بشن. و تو جوری رفتار میکنی که انگار همچین دنیایی وجود نداره. جایی که تو نادیده‌اش میگیری اتفاقای زیادی توش می‌افته؛ جایی که البته تو رو فراموش کرده. منظورم اینه که تو فکر میکنی که کی هستی؟ تو از بلاگرها متنفری. توئیتر رو مسخره میکنی. حتی هیچ صفحه ای تو فیس‌بوک نداری. این تو هستی که وجود نداری. تو داری این کارا رو میکنی چون از مرگ میترسی. مثل آسایشِ ما، که برات هیچ اهمیتی نداره. و میدونی چیه؟ حق با توئه. اون کارِ مهمی نیست. تو آدمِ مهمی نیستی. بهش عادت کن.»

[Birdman; or The Unexpected Virtue of Ignorance] [2014] [بردمن؛ یا فضیلت غیرمنتظرۀ جهل]